Chiński język pełen przypowieści

Historia

Wydarzenie to zostało ustanowione przez Departament Informacji Publicznej ONZ w 2010 roku, aby uhonorować wielojęzyczność i różnorodność kulturową oraz promować równouprawnione stosowanie wszystkich sześciu oficjalnych języków roboczych w całej organizacji. Datą wybraną do celebracji jest 20 kwietnia, jako hołd dla Cangjie, mitycznej postaci, której przypisuje się wynalezienie chińskich znaków około 5000 lat temu.

Pierwszy Dzień Języka Chińskiego obchodzono 12 listopada 2010 roku, ale od 2011 roku została przeniesiona na 20 kwietnia, co w przybliżeniu odpowiada świętu Guyu w chińskim kalendarzu. Chińczycy obchodzą święto (które zwykle jest w okolicy 20 kwietnia) na cześć Cangjie.
Legenda głosi, że kiedy Cangjie odkrywał chińskie pismo bóstwa i duchy płakały, proso padało z nieba. Słowo ”Guyu” dosłownie oznacza: ”deszcz prosa”

Ciekawostki

Znaki języka chińskiego to tak zwane hanzi (汉字). Jest ich ok. 50 tysięcy. Dzielą się na znaki tradycyjne (używane głównie na Tajwanie) i uproszczone. Każdy znak odpowiada jednej sylabie, a poza tym do każdego z nich przypisany jest jeden z 214 kluczy. Obecnie znaki składają się w większości z dwóch elementów: fonetycznego wskazującego na sposób wymowy i znaczeniowego. Daje to możliwość odgadnięcia znaczenia znaku na podstawie jego komponentów (kluczy).

Warto zauważyć, że w języku chińskim nie występuje alfabet, a co za tym idzie, znaki nie są ułożone w równomierny porządek. Słowniki języka chińskiego zwykle posługują się uporządkowaniem metodą fonetyczną (odwołując się do transkrypcji pinyin), ale istnieje również klasyfikacja ze względu na klucze lub liczbę kresek.

Język chiński charakteryzuje się tonalnością, co oznacza, że posiada 4 tony i jeden neutralny. Jest to interesujące, ponieważ przy wymowie należy zwracać uwagę na poprawność tonu i intonacji, ponieważ błędny ton może spowodować, że zdanie stanie się niezrozumiałe lub nawet nieodpowiednie do sytuacji. Przykładem tego jest wyraz ren, który czytany w drugim tonie oznacza człowieka, natomiast czytany w czwartym tonie rèn, oznacza "wiedzieć", "znać" lub "rozpoznać". Podobnie jest z znakiem ma, czytany w trzecim tonie mǎ 马 oznacza konia, a w pierwszym tonie mā 妈 oznacza mamę.

Wcześniej wspomniany pinyin to oficjalny system transkrypcji standardowego języka mandaryńskiego na alfabet łaciński. Jest on stosowany głównie do zapisu nazw i nazwisk, ale pojawia się także w prasie, słownikach i podręcznikach. Od 1979 roku, dzięki decyzji Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, transkrypcja hanyu pinyin jest stosowana w publikacjach dyplomatycznych i tłumaczeniach na języki obce.

Jeśli chodzi o interpunkcję, to w piśmie chińskim stosuje się znaki interpunkcyjne takie jak: przecinek, kropka, znak zapytania czy wykrzyknik. Jednak w języku chińskim występują dwa rodzaje przecinków: jeden przy wyliczeniach, drugi przy podziale zdań. Ortografia w języku chińskim skupia się głównie na kształcie, liczbie i kolejności kresek w znaku. Prawidłowy znak powinien wpisać się w kwadrat. Ponadto, aby poprawnie napisać chiński znak, należy stosować się do trzech najważniejszych reguł: pisanie od lewej do prawej, z góry na dół, od środka do zewnątrz. Oczywiście można znaleźć wiele wyjątków od tej reguły, ale są to podstawy, które każdy, kto chce rozpocząć naukę, powinien opanować.