Pilny malarz

Rafał Hadziewicz – polski malarz.

Z życiorysu

Uczęszczał w latach 1816-1822 do Szkoły Zamoyskich w Szczebrzeszynie. Studiował od 1822 r. w Oddziale Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie u Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka. Prawie od początku swojej edukacji akademickiej Hadziewicz wyróżniał się swoim talentem i pracowitością, co zostało zauważone i docenione. Wszystkie etapy jego kształcenia dawały mu szansę porównania swojego talentu z umiejętnościami kolegów oraz, co ważne, także z wiedzą nauczycieli. Te relacje nauczyciel-uczeń, wzorowane na starożytnych tradycjach, obejmowały nie tylko codzienne spotkania, podczas których uczniowie doskonalili swoje umiejętności, ale także wspólne wystawy młodych adeptów sztuki i ich mentorów. Poprzez ciężką pracę codzienną i zdobywanie kolejnych stopni wtajemniczenia Hadziewicz osiągnął poziom, który przyciągnął uwagę i uznanie jego nauczycieli.

W trzecim roku nauki złożył wniosek o przyznanie mu stypendium zagranicznego, a dzięki pozytywnemu opracowaniu jego talentu i pilności otrzymał je. Dzięki temu mógł kontynuować naukę w Warszawie przez kolejne lata. W 1829 roku wystąpił o stypendium zagraniczne, aby dalej doskonalić się w sztuce. Z wyposażeniem w swoje doświadczenia i bogactwo wrażliwości oraz ciekawość wobec wielkiej sztuki wyjechał za granicę. Jego pierwszym krokiem było studiowanie dzieł dawnych mistrzów w galeriach oraz prace współczesnych artystów w ich pracowniach. Tam mógł doskonalić swój talent i rywalizować z rówieśnikami, którzy również wyruszyli na wielki świat, aby czerpać inspirację z piękna.

Z czasem na podstawie swoich młodzieńczych zachwytów i podziwów Hadziewicz stopniowo rozwijał swój warsztat artystyczny, czerpiąc inspirację z klasycznych wzorców. Część tych wzorców była narzucana, ale część wynikała z własnych zainteresowań i estetycznej wrażliwości artysty. Przez całe swoje twórcze życie pracował z ogromnym zaangażowaniem, tworząc niezliczone ilości szkiców, nieustannie doskonaląc swoje umiejętności. Wydawało się, że obawiał się, że jego ręce zapomną, jak kreślić kształty, budować bryły, oddawać fizjonomię, tworzyć wzniosłe sceny i wyrażać piękno i emocje ludzkich twarzy.

Twórczość

Droga Hadziewicza w świecie artystycznym można odtworzyć na podstawie zachowanych szkiców, rysunków, prac malowanych tuszem, akwarelą, a także studiów olejnych wykonanych na podstawie dzieł wybitnych mistrzów oraz ich kopii. Notatki towarzyszące rysunkom również pomagają nam zrozumieć, co fascynowało artystę i jak rozwijał swój talent. Po spędzeniu 37 tygodni w Dreźnie, Hadziewicz udał się do Paryża, co potwierdzają nieliczne szkice. Po roku spędzonym w Paryżu w 1831 r. artysta wyruszył do Włoch, a jego podróż można odtworzyć, analizując szkice. Przez te rysunki możemy poznać miejsca, które odwiedzał i zrozumieć jego artystyczne zainteresowania.

W jego szkicownikach i pojedynczych kartach znajduje się ponad sto rysunków oraz kilkanaście studiów olejnych, które identyfikują miejsca, do których podróżował, oraz odzwierciedlają jego artystyczne fascynacje. Niektóre szkice mają autorskie notatki, podające tytuły prac, ich autorów i miejsca, gdzie się znajdowały. Jednym z ważniejszych miejsc, które odwiedził po przyjeździe do Rzymu, była pracownia Bertela Thorvaldsena przy Piazza Barberini. To miejsce przyciągało nie tylko artystów i młodych adeptów sztuki, ale także ciekawskich spacerowiczów, którzy przemierzali je między wielkimi posągami. Można powiedzieć, że te miejsca pełniły rolę galerii sztuki współczesnej, gdzie można było podziwiać dzieła teraźniejszości. Nawet papieże i królowie odwiedzali pracownię duńskiego mistrza. Hadziewicz eksplorował galerie watykańskie, muzea Kapitolu, kościoły, pałace i dotarł aż do Neapolu w poszukiwaniu inspiracji artystycznych.


Śmierć Generała Henryka Kamieńskiego Pod Ostrołęką


Portret żony w stroju ślubnym


Portret matki (1860)


Portret zbiorowy